kruisdood 3: donder, stilte, dood, alleen - waarom hebt Gij U voor mij verborgen, Gij die leeft
Moeder Gods:
"In de stilte is er een oorverdovende donder.
De natuur geeft eerbied aan de Heiland.
De geliefde Lippen sluiten zich,
de helderste Ogen hullen zich in duisternis,
het tederste Hart sterft, roept Mij.
Ik antwoord teder:
– "Ik ben, Mijn Zoon, Ik ben naast Je,
zal ik altijd zijn."
En nadat ik wacht, kijk ik,
ik adem niet meer, ik kan niet,
ik zou Zijn Woord, het laatste Woord, kunnen overstemmen.
Nee, Hij spreekt niet, Mijn Kind spreekt niet meer.
Volledige stilte.
Ik heb nog steeds hoop,
ik zoek naar de laatste Blik, nog slechts één.
Nee, nee, het is voorbij.
Mijn Zoon is dood, dood.
Hij is weg.
'Oh, lief zwaard, voltooi je werk,
Ik wil rennen waarheen Mijn Geliefde is gerend,
spaar Mij niet ongelukkige, want ik zal Hem niet kunnen inhalen.
Ik zal alle pijn aanvaarden, maar Ik zal U niet verlaten, Zoon.'
Mijn leven behoort aan Mijn Zoon;
samen met Zijn leven, heb Ik Hem het Mijne gegeven.
Ik heb het niet meer, en het leven is samen met Zijn Ziel gevlucht,
samen met Hem van Mij weggegaan.
Ik weet niet of Ik leef,
en als Ik leef, met wat voor leven?
Mijn leven is alleen in Hem, in Mijn Zoon.
'O Heer, aanvaard Mijn ziel en aanvaard Mijn vlees,
Zijn Vlees uit Mijn vlees, aanvaard Mijn Hart uit Zijn Hart
en Mijn leven in Zijn leven.
Uw Wil is vervuld.
Waar ben Je, Geliefde?
Waar zal ik Jouw zoete Ziel vinden?
Waar zou ik Je Glimlachen moeten zoeken,
Je Wangen gevuld met gelach?
Waar zal ik Jouw allertederste Stem vinden?
Waarheen zullen Je voeten Mij leiden?
Waarom hebt Je Je voor mij verborgen,
Jij, die de dood overwon
en leeft?'"
Reacties
Een reactie posten